Leczenie danazolem w chorobie Telomere ad 7

Najbardziej rozpowszechnioną nieprawidłowością była wada zdolności dyfuzyjnych płuc dla tlenku węgla (DLCO), która występowała u 25 z 27 pacjentów, ze średnią DLCO (skorygowaną względem hemoglobiny) o 55% przewidywanej wartości (zakres, 26 do 94%). U 7 pacjentów, u których dostępne były wyniki testów czynnościowych płuc przed podaniem danazolu, skorygowana DLCO mierzona co najmniej 6 miesięcy przed włączeniem do badania zmniejszyła się ze średniej o 55% wartości przewidywanej do średniej wynoszącej 44% wartości wyjściowej. wartość przewidywana w momencie wejścia (P = 0,01 w teście parowym), podczas gdy podczas podawania danazolu nie obserwowano istotnego zmniejszenia czynności płuc (ryc. S3 w dodatku uzupełniającym). Zdarzenia niepożądane i brakujące dane
Brakowało danych dla pięciu pacjentów w wieku 24 miesięcy w wyniku wcześniejszego zatrzymania badania (ryc. S1 w dodatku uzupełniającym). Dane z wcześniejszych punktów czasowych dla tych pięciu pacjentów były dostępne do oceny drugorzędowych punktów końcowych.
Dziesięciu pacjentów wycofało się z badania przed upływem 2 lat (ryc. S1 w dodatkowym dodatku): dwóch pacjentów przerwało leczenie z powodu działań niepożądanych niskiej jakości, trzech przerwano po wystąpieniu zdarzenia niepożądanego 3. lub 4. stopnia, dwóch wycofało się bez wyraźnego powodu, dwie osoby przeszły na alternatywną terapię, a jedna zmarła z powodu niewydolności narządu (zwłóknienie płuc). Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi były: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (u 41% pacjentów), kurcze mięśni (w 33%), obrzęk (w 26%) i nieprawidłowości lipidowe (w 26%) (tabela S7 w Dodatku Dodatek). Pomiary zwłóknienia wątroby uzyskane za pomocą ultradźwiękowej przejściowej elastometrii (FibroScan) 26 były dostępne na początku badania i 24 miesiące dla czterech z sześciu pacjentów, u których początkowo występowała marskość; zwłóknienie u trzech pacjentów znacznie się złagodziło i pogorszyło się w jednym (UPN16) w związku z ciągłym nadużywaniem alkoholu.
Trzech pacjentów miało progresję choroby podczas leczenia danazolem: Pacjentka UPN9 miała ciężkie zwłóknienie płuc w punkcie wyjściowym i zmarła w 10 miesięcy od ostrej niewydolności oddechowej, pacjent UPN21 miał umiarkowaną niedokrwistość aplastyczną, która przeszła do ciężkiej postaci stanu, a pacjent UPN15 przeszedł przetoki portosystemowe z ostrym pogorszeniem czynności wątroby. Anomalie cytogenetyczne szpiku pojawiły się u dwóch pacjentów, bez morfologicznych dowodów na zespół mielodysplastyczny: Pacjent UPN6, który miał odpowiedź hematologiczną, miał nieprawidłowość cytogenetyczną, trisomię 21 wykrytą po roku leczenia; Pacjent UPN16, który również miał odpowiedź hematologiczną, miał duplikację ramienia chromosomu 1q. Pacjentka UPN7 miała rozpoznanie zespołu mielodysplastycznego przy zapisie, ze szpiczakiem hiperkomórkowym z dysplazją trójliniową i prawidłowym kariotypem, diagnostyką zespołu mielodysplastycznego (Tabela S2 w Dodatku Uzupełniającym); po roku rozwinęła się delecja ramienia chromosomu 20q, występująca w 2 z 20 metafaz, bez zmiany odsetka mieloblastów szpiku kostnego lub dysplazji. Wszyscy trzej pacjenci nadal mieli odpowiedź hematologiczną na leczenie.
Dyskusja
W tym prospektywnym badaniu klinicznym obejmującym pacjentów z krótkimi telomerami stwierdziliśmy wzrost długości telomerów w odpowiedzi na interwencję farmakologiczną
[podobne: jednostka krwi, nzoz sosnowiec, depilacja laserowa koszt ]